De praktijk: Ganzenaanzit

De wekker gaat vandaag om 5.15 uur af. Stipt 6.30 uur zijn we ter plaatse. Het is donker. Met een zaklamp schijnend, lopen Leen, John en ik over de boerderij, door de mooie weilanden naar de jachthut. Joost met zijn vrouw en draadhaar gaan verderop. Het is een prachtige ochtend, droog en eigenlijk te warm voor de tijd van het jaar. 

Wachten terwijl wij de lokstal opbouwen

in camouflagepak

Uitzicht vanuit onze hut

Apport tussen de koeien. Knappe Diego!

Met z'n drieën staan we gecamoufleerd op post en Diego los naast ons. Goed steady, terwijl hij trilt aan heel z'n lijf. Het is stil, af en toe een paar meeuwen. In de verte zien we de eerste ganzen, ze komen onze kant op maar draaien weer af. Een paar velden verderop ligt een maisstoppel en daar zien we ze in grote getalen, canada's en gouwe, neerdalen. Twee keer komen er een paar over, maar dan weer te hoog. Helaas geen schietkans. Opeens knal, raak, een kouwtje valt in de sloot. Diego zag het niet, ik dacht van wel en riep apport. Hij rent onder het hek door het weiland op en begint te zoeken. Dat is dus duidelijk - hij zag het niet vallen. Ik roep hem terug, hij luistert en ik stuur hem. Op het water moest ik nog naar links bijsturen en Diego luistert en brengt het kouwtje keurig binnen. Verderop horen we ook knallen en zien we de hond van Joost lopen. Ook daar raak dus. Om 9.15 uur houden we het voor gezien en beginnen op te ruimen. Opeens een eenzame koller, snel de jachthut weer in en wachten. Maar nee ook deze komt niet voor schot. We ruimen verder op en Diego mag lekker los. Bij de auto aangekomen, spreken we af voor de nazit bij Leen. Joost vertelt dat hij eerst nog een nazoek moet doen. Hij raakte een kouwtje die aan de andere kant van de sloot ergens in het weiland viel. Zijn oude draadhaar kan deze niet halen omdat hij niet zelfstandig meer uit het water kan klimmen. We rijden naar de andere kant van het veld zodat we tegen de wind in kunnen lopen. Diego voorop. Opeens vliegt een eend weg, helaas te laat. Even later staat Diego voor. Maar niets. Dat was de warme plek van de eend. Verder jagend trekt Diego aan en blijft staan. Een haas springt weg. Ik ben op tijd, tuut, en Diego zit en heeft het nakijken. Gelukkig wel. Zo nu aan de bak en het kouwtje vinden. Ik geef het commando zoek apport. En Diego sjeest weg. Hij krijgt verwaaiing, zijn slagen worden kleiner en komt bij het kouwtje maar negeert hem en jaagt door. Stom van mij dat ik dat niet goed heb ingeschat. Ik loop door om te checken of daar echt het verloren kouwtje ligt en ja hoor. Diego komt mijn kant op en ik roep apport. Hij loopt naar het kouwtje, pakt het op en brengt het keurig binnen. Kwestie van timing dus, om Diego de extra steun te geven een kouwtje te apporteren terwijl hij net een veel lekkerdere hazengeur in zijn neus had. Op de terugweg bij de auto's opeens nog een knal. Joost schiet een eend die aan de andere kant van de sloot tussen de koeien valt. Diego heeft het gezien, zwemt over de sloot en loopt naar de nog spartelende eend en pakt hem overtuigend op tussen al die koeienkoppen die hem nieuwsgierig willen besnuffelen. Geweldig. Knappe hond. Mijn dag kan niet meer stuk. Genoten!